Barfi!

BARFİ!
(Aşkın Dile İhtiyacı Yoktur! )

“- Gel benimle oyna. O kadar mutsuzum ki..
– Seninle oynayamam, ben evcil değilim.
– Aa özür dilerim! “Evcil” ne demek?
– Sen henüz benim için dünyada yaşayan diğer çocuklardan hiç de farklı değilsin. Benim sana ihtiyacım yok; ama senin de bana ihtiyacın yok. Ben de senin için yüz bin tilkiden daha farklı değilim. Ama beni evcilleştirirsen birbirimize muhtaç duruma geliriz. Sen benim için dünyada bir tane olursun, ben de senin için bir tane olurum.
-‘Anlamaya başlıyorum’ dedi Küçük Prens. ‘Bir çiçek var. Sanırım o beni evcilleştirdi.’
-“Yalvarırım evcilleştir beni!” ”

İnsanların filmlerde de önyargıları vardır. Ne bileyim kısa erkek uzun boylu kız aşkı misal yok yeaa ne yapacağım izleyip derler; başroldekiler çirkin olunca izlemek istemezler anca sonunda güzelleşiyorlarsa karakterler, izlemek isterler. Sevmeyi hep güzel insanlara, kendilerince “normal” insanlara yakıştırırlar. Halbuki hangimiz mükemmeliz ki? Sanıyorum gündelik hayatımızda karşılaşamadığımız mükemmelliği filmlerde, dizilerde görmek ihtiyacı hissediyoruz. Ama sevmek sadece mükemmellere atfedilecek bir güzellik değil! Herkes sevebilir ki. Görme engelli insanlar, konuşma engelli insanlar, duyma engelli insanlar, otistik insanlar, çirkin insanlar, şişman insanlaar! Tek koşul atan bir kalbe sahip olmak sevmekte.

Barfi!; konuşma ve duyma engelli, sempatik, haşarı bir insan evladıdır. Ki Ranbir Kapoor der susarım. Methetmeye lüzum dahi görmüyorum =P Çok çok başarılıydı.

Ve bir aşk hikayesiyse mevzubahis ikinci bir insana ihtiyaç vardır o da; Jhilmil Chatterjee! Yani Priyanka Chopra! Ki kendisini çok sevmem ama bu filmde cidden bayıldım. O nasıl bir saflıktır, naifliktir! Filmde otistik bir genç kızı canlandırıyor; ama ciddi otistik sandım kadını. Çok başarılı canlandırmış rolünü.

Ha bi’ de aşkın pekiştirilmesi amaçlı bir insana daha ihtiyaç olur bazı bazı. O da Shruti Sengupta; Ileana canlandırmış. Ki kadın ne kadar güzel bir kadındır yahu! Oyunculuğu konusuna değinmek istemiyorum pek. Ortalama bir oyunculuktu. Ama cidden çok güzel bir kadın. Jhilmil’in rakibesi olarak arzı endam etmekte=)

Filmi Shruti’nin anlatımıyla seyrediyoruz. Biri konuşma engelli; diğeri otistik olunca anlatma kısmı kendisine düşmüş. Bu üç insanın birbirleriyle olan ilişkilerine, sevgilerine, küskünlüklerine, kırgınlıklarına, mutluluklarına şahit oluyorsunuz. Güzel kız mı, sevimli otistik kız mı Barfi’nin aşkına sahip olacak? Film önyargılara kurban mı gitmiş, yoksa önyargıları yıkıp geçmiş mi merak edenleri filme yönlendiriyoruz=) En çok seven kazansın, yıkılan ağacın altında sevdiğinin elinden tutup bekleyecek korkusuzluğa sahip olanlar kazansın, der susarım=P

Ha not düşmeden edemeyeceğim; Chralie Chaplin bir efsane. Filmlerini defalarca izlemişimdir; kendisinin ciddi bir hayranıyım. Filmi bu derece çok sevmemin bir nedeni de filmdeki çarli çaplin dokusu.  Filmlerini engelli engelsiz herkesin izleyebilmesi için sessiz çektiğini söyleyen bir insan evladından, duyma ve konuşma engelli bir başrolün olduğu filmde bahsedilmeseydi zaten çok eksik kalırdı film.

Filmde komedi unsuru bol; ama en çok güldüğüm iki sahne var. Biri; aracın içinde Jhimil’in Barfii’nin yanında uyurken bacağının açılması ve karşısındaki adamın jhimil’in bacağına baktığını gören Barfii’nin kendi bacağını açıp al buna bak dediği sahne. Hala hatırladıkça gülüyorum ya, adamsın Barfi! =) İkincisi de tarladaki işçilerin en münasebetsiz sahnelerde belirmeleri. Adamı bir rahat bırakmadılar ya hu.

Çok sevimli, uzun sürmesine rağmen hiç bitmesin diye beklediğim sıcak mı sıcak bir aşk hikayesi.. Hayatımda izlediğim en sevimli aşk hikayesiydi desem abartmış olmam sanıyorum ki. Önyargılarınıza kurban edip lütfen izlemezlik yapmayın. Bize dayatılan mükemmel manken gibi kızlar, çok yakışıklı delikanlıların aşklarından çok daha samimi, çok daha gerçekçi bir hikaye bu. Harcamayın.

Şöylesi bir güzellik var bi’ de, bunun içün bile izlenir;

Sevgiler..